Hoi allemaal,

ik heb nog een tijdje tot de bus richting Pakse vertrekt, en zowaar is het internet hier in Savannakhet snel en goedkoop. Een nieuwe foto serie dus, die voor het grootste gedeelte bij dit reisverhaal hoort.

Motorcycle diaries dus. Een paar dagen geleden ben ik vanuit Vientiane vertrokken met een bus (half) vol backpackers richting het zuiden. Iedereen ging direct naar Pakse, en ik moest er dus alleen uit, jammer, want het was gezellig! (schoolreisje-achtig) om 01:45 stopte de bus in Tha Keak, om mij af te droppen. Het busstation was gigantisch, dus ik dacht dat het geen probleem zou zijn om watt e kunnen regelen qua eten/slapen. Echter bleek al snel dat alle bussen Tha Keak als regular pee-stop gebruiken, en al snel waren alle backpackers verdwenen en stond ik alleen op dat giga station. De lonely planet had me verteld dat er een aantal simple guesthouses op het station gevestigd waren, en dat klopte gelukkig. Vanwege het onchristelijke tijdstip waren de meeste deuren gesloten, maar uiteindelijk had ik ‘ geluk’ . Met handen en voeten de kamer van 50.000 Kip weten aft e dingen naar 35.000 kip, en toen de kamer bekeken. De huisbaas opende de deur, knipte het licht aan en zo’n anderhalf dozijn kakkerlakken wisten niet waar ze het zoeken moesten. Toen de beste man mijn nieuwe prijs van 10.000 kip niet wilde accepteren, en ook nog eens mijn paspoort als onderpand wilde hebben besloot ik ervandoor te gaan. Uiteiindelijk een tuk-tuk naar het centrum genomen, een hostelbedje van 25.000 kip (2,5euro) genomen. Er sliep een andere gozer, die toevallig hetzelfde plan als ik had: de loop rondom Tha Keak, met veel bezienswaardigheden onderweg. De volgende dag vroeg op pad gegaan en de eerste stind naar een natuurlijk wonder in Laos afgelegd: een 7km lange grot die met met de longtail-boat kunt doorkruisen. Erg bijzonder, groot en donker.

Die avond in een guesthouse in de buurt geslapen en meegegeten met de familie. Het plan om de volgende dag snel de waterval te bezoeken en door te gaan langs de route liep ietwat anders. We kunnen het kreng niet vinden, en toen we uiteindelijk de juiste weg hadden gevonden (met de scooter door de jungle, lianen ontwijken en door net te diepe stroompjes….) bleek dat we de laatste km of 2 moesten lopen. Prachtige jungle, maar zeer moeilijk te doen op flip-flops. We voelden ons zo discovery channel toen we uiteindelijk getrakteerd warden op het geweldige natuurlijke verschijnsel. Na een paar foto’s en een duik in het water barstte echter de hel weer los, en wisten we dat de weg terug een lange tocht zou worden. Door de regen en het ontbreken van een fatsoenlijk pad zijn we meerdere malen verkeerd gelopen. Waar we 1,5 uur voor gepland hadden heeft ons uiteindelijk 4 uur gekost.

Snel door naar de volgende plaats, om wat eten in te slaan op de markt. Een paar gefrituurde deeg achtige dingen, springrolls en een tros bananen. De route zou vanaf nu slecht zijn, Aldus de motor-verhuurder. Nou, dat was wel het understatement van het jaar. De weg was zo slecht dat we vaker naast de weg moesten rijden om niet gewoon vast te komen zitten in decimetersdiepe modderplassen, of gelanceerd te worden door verzakte stukken grond of stukken boom en andere zooi op de weg. De eerste 15km koste ons bijna een uur, en toen hadden we nog zo’n 60 km te gaan….het werd duidelijk dat we het eindpunt niet gingen halen, dus we probeerden voor het donker in een dorpje aan te komen waar we konden overnachten. We moesten aardig opschieten, eenmaal aangekomen bleek dat het iets te veel was voor de achterband : lek. Toen het 13 jarig jochie de band gefixt had en we wilden vertrekken bleek dat ik in een pin was gereden op het erf, wat dus nog een band verwisselden betekende.

Heerlijk geslapen, maar vroeg op en snel weg ging ‘m weer niet worden: de rally over de dirtroad had mijn mijn voorband helemaal doen splijten, (niet gezien vorige avond vanwege zachte band denk ik?) toen het wiel eenmaal vastzat draaide het niet, en heb ik het uiteindelijk zelf opnieuw moeten doen. Op hoop van zegen maar weer verder gegaan. Mooie natuur, grote stijle rotswanden aan weerszijden, en nog een aantal grotten bezocht waarvan eentje die je (via een boom) tot aan het plafond kon beklimmen: aardig indrukwekkend. De vogels vliegen langs je heen de grot in en uit. En je kan de vissen zien zwemmen in het kraakheldere water zo’n 30m onder je.

Die avond opzoek gegaan naar een laatste grot, maar we kwamen te laat aan, en de guard verzocht ons onvriendelijk te vertrekken. Aangezien die AK-47 in zijn handen continu op ons gericht was zijn we ‘m snel gepeerd. De grot is onlangs ontdekt, en er zijn veel Buddha beelden binnenin, wat het nu een soort van heilige plek maakt.

De motors na een mooie sunset teruggebracht, en al seen blok in slap gevallen: dik 500 km met polsen als extra schokbrekers. Pijnlijk.

De volgende dag vertrokken richting Savannakhet, om vanuit daar de Ho Chi Minh Trail te bewandelen. Net als de amerikanenkon ik de trail maar moeilijk vinden. de dirt-paden zijn gebruikt, maar er herinnerd maar weinig aan de tijd van bommen en granaten. Beetje een bummer, maar het was toch wel kick om door het gebied te gaan. Aangekomen in een dorpje werd ik oor een aantal local kids naar een beschoten Amerikaanse tank gebracht. Toen ik later een UXO- bombsquad team tegenkwam was het bewijs wel geleverd, zelfs als je midden in het gebied ziet, merk je nog niks van het grootschalige gebruik ervan. Blijven hangen in een dorpje aan een pittoresk watertje, als attractie voor de locals.

Zo meteen dus de bus naar Pakse, een dag relaxen denk ik. En dan de volgende motor-tour: het Boleaven Plateau: een gebied met z’n eigen mini-ecosysteem, wat een stukje ongekende omgeving oplevert.

Veel plezier met de foto’s

Groetjes Julian