we gaan nog niet naar huis....
nog lang nie.........
nouja, toch wel, helaas!
Twee dagen geleden zijn we van de oost-kant van het eiland naar de west-kant verhuisd omdat de eigenaar zelf op vakantie ging en de toko 2 maanden achter zich zou laten.
Wat een domper voor ons leek, bleek een verassend resultaat te hebben. We vertoeven nu een paar nachten in een bungalow-parkje waar zelfs de nieuwe wc-rol opgevrolijkt wordt met een vouw-motiefje! We hebben dag in dag uit onwijs goed weer, en ons priv'e strand is op een enkele andere bezoeker ook daadwerkelijk een priv'e strand.
Maar het luie leven zit er zoals gezegd helaas bijna op. Woensdag ochtend vliegen we terug naar Bangkok, om vanaf daar donderdagmiddag te boarden voor de vlucht richting Dubai. Na een korte nacht in Dubai zullen we doorvliegen naar Amsterdam, waar we om 13:30 locale tijd zullen landen (Emirates - EK 145)
Wat zal dat wennen worden naruim 10 weken reizen en bijna 3 weken vakantie. Toch hebben we beiden (Clau wat minder) weer zin om naar huis tegaan om ons weer in het dagelijkse leven van downtown Rotterdam onder te dompelen!
Tot snel! Kus Juul & Clau
Van Bangkok tot paradijs...
Lieve mensen,
Hier het eerste berichtje op de blog na de overweldigende hereniging op het vliegveld van Bangkok. Hello Goodbye was er niets bij! Alleen Joris Linssen ontbrak nog. Het was in eerste instantie wel moeilijk om Julian te herkennen aangezien hij was getransformeerd in een heuze backpacker compleet met baard, khmer leger-pet, khmer-sjaal, verkleurde shorts en fake nike flipflops. Vooral over de baard was ik niet echt te spreken, dus na een douche in het hotel begaven we ons richting kapper en barber. Juul werd flink onder handen genomen terwijl Claudia genoot van een voetmassage. Inmiddels was Julian weer toonbaar en Claudia weer op de been na een reis van 15 uur.
De dagen in Bangkok hebben we vooral doorgebracht met sightseeing, o.a. naar het Royal Palace, Reclining Buddha en het hoogste gebouw van Bangkok, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden. Tussendoor genoten we van het lekkere eten, de gezellige restaurantjes en goede cocktails. Af en toe was een verfrissende duik in de rooftop-swimmingpool van ons hotel erg welkom! Ook erg de moeite waard was de weekendmarket waar we flink wat kleding hebben ingeslagen. (Julian had nog niet genoeg inkopen gedaan na ons bezoek aan het gigantische MKB shoppingcenter....)
Zondag was het tijd om Bangkok te verlaten en naar het eiland Ko Chang te vertrekken. Dit deden we per vliegtuig, erg luxe voor Juul die ondertussen bomvolle busjes gewend was. We zouden 's ochtends opgehaald worden om met een minibusje naar het vliegveld te gaan. Maar in plaats van om 6 uur, kwam de buschauffeurpas om 7 uur opdagen. Onze Juul schoot nogal uit z'n slof, maar dat mocht niet baten. Na een uitgebreid ontbijt en een sigaretje vertrok de chauffeur toch eindelijk op z'n gemak. Wat ook niet bepaald bijdroeg aan de stemming was dat Claudia op dat moment niet echt wist of ze op het toilet moest gaan zitten of erboven moest hangen. Maar inmiddels zijn we weer topfit en aangekomen in paradijs Ko Chang!
We verblijven in het Amber Sands resort dat maar 8 bungalows heeft en heerlijk rustig is. Gisteren zaten we heerlijk met een cocktailtje aan het zwembad, 10 meter van onze bungalow en met uitzicht op het strand. Onze rust werd echter al snel verstoord door een club van 10 kinderen met ouders die het zwembad indoken en overnamen. We keken elkaar al angstig aan en begonnen razend snel na te denken naar welk resort we konden gaan verkassen. Dit leek verdorie wel een camping, daarvoor waren we hier niet gekomen! Tot onze opluchting bleek de invasie van kinderen maar van korte duur te zijn, ze dronken alleen een drankje en vertrokken weer.
Vandaag zijn we van plan de watervallen te bezoeken en de mangrove in te duiken per kajak. Het eiland verkennen we per motor, inmiddels voor Julian de normaalste zaak van de wereld, voor Claudia lijkt de route wel een achtbaan.
Geniet van de foto's en tot snel!
eind goed...al goed!
het is een tijd geleden dat er een berichtje is verschenen. Ik kan natuurlijk een aantal goede redenen verzinnen, maar feitelijk komt het erop neer dat ik gewoon te gaar was van het stappen elke avond. Dan zou je natuurlijk kunnen denken, als je toch gaar bent, waarom dan niet even een internet cafe in? Nou, geloof het of niet, maar ik heb bijna dagelijks een (semi-)cultureel dag programma gehandhaafd de afgelopen weken. paleizen, tempels, musea, dagtrips naar dorpjes, en af en toe een filmpje.
als ik het me goed herinner was ik geeindigd bij de gogo-gir eeh de killing fields. Dat verhaal kreeg nog een staartje in Battambang, maar daar over later meer. Omdat ik destijds wat sneller door Cambodja heen ging dan verwacht kon ik me het veroorloven om een paar daagjes strand in te plannen. Helaas bracht het naar de koning vernoemde Sihanoukville weinig goeds behalve free buckets en slechte muziek. De zon was ver te zoeken, de regen was overal. aangepapt met een paar gasten uit engeland die gingen werken in een van de beachclubs, dus een paar goedkope stap-avondjes met zwemfeestjes als afsluiter. dan wel de zee, dan wel het zwembad in het toepasselijke barretje Utopia. Sihanoukville heeft de toon gezet voor de rest van cambodja na zonsondergang.
Een paar dagen later in de geschiedenis weer terug gereisd naar Phnom Phen, om daar nog een dag of 2/3 te chillen en mezelf onder te dompelen in nouveau riche cambodia. De nachtbus naar Seam Reap gepakt, en onderweg mezelf mentaal proberen voor te bereiden op wat komen zou: megalomane historische tempelcomplexen, een belachelijk goedkoop maar heftig nachtleven (..van horen zeggen op dat moment) en het dealen met bedelende straatkinderen, gehandicapte (landmijnen) mensen, hoeren, ladyboys, opdringerige tuk-tuk- en moto-drivers en de ondragelijke hitte er letterlijk bovenop.
Een nachtelijk belletje met Clau gaf me moed...en de laatste 4 uur van de busreis verliep een stuk soepeler dan de eerste. 6 uur 's ochtends is een afschuwelijk tijdstip om ergens aan te komen na een lange busrit zonder slaap. de dag duurt lang. gelukkig 2 gasten uit finland ontmoet, die me de dag door hebben geholpen middles het afwisselen tussen de bar en pooltafel. Dag 1 tot en met 5 had ik een, naar het lijkt, vrij simpele dagindeling: Eten bij een Indian restaurant; poolen in de hoeren-tentjes, (dan wel met de hoeren, dan wel met andere packers); tegelijkertijd te veel drinken; onderweg naar huis de ladyboys en pickpocketers van je af proberen te slaan; een uurtje of 3 a 4 slaap; op de fiets naar de tempels; je nietig voelen tussen de gebouwen; terugfietsen naar het stadje; eten bij een Indian restaurant; poolen.....etc
Het verbaasde me zelf dat het goed bleef gaan. De tempels waren dan ook wel een soort van bron van energie, de verhalen die bij de verschillende beelden, reliefs en tempels zelf horen zijn erg interessant en je wil de tempels eigenlijk niet achterlaten om voor het donker thuis te zijn.
mijn laatste bestemming in Cambodja zou Battambang zijn, waar we met een boot naartoe zouden gaan. ernstig verbrand in de zon om het dek, maar ik leef nog. in Seam Reap hadden ik en een van de gozers uit finland een Khmer meisje ontmoet, geen hoer, (working girl noemen ze het hier) en die zou met ons mee gaan. niet geheel naar wens van Hans (de Fin) omdat ze inmiddels, nouja, een geschiedenis met elkaar hadden. Desalniettemin was het erg tof om met een local op stap te gaan en te gaan naar plaatsen waar geen toeristen komen. Restaurantjes zonder kaart waren ineens geen probleem meer, zij bestelde gewoon vanalles en we hebben weer vreemde zooi gegeten. Battambang staat bekend om zijn ' bamboo-train'. Een verlaten spoorlijn die nu door de locals gebruikt wordt dmv zelfgebouwde platforms van hout en bamboo, aangedreven door een klein motorje. grappige ervaring, vooral als er een tegenliggen komt: er is maar een spoor, dus een van de twee platforms moet van de rails gehaald worden zodat de andere kan passeren. Heb het ding nog even mogen besturen, maar de passagiers dreunden bijna van het ding af omdat ik even te veel gas gaf. hilarisch gezicht, vanuit mijn oogpunt dan.
Toen thailand in, een helse trip met volle share-taxi's, uren wachten, liften naar volgende stadje, en afgezet worden door chauffeurs, maar het hadden het gered: Ko Chang, het eiland waar Clau en ik een dag of 9 onszelf gaan verwennen in luxe bungalows op een mooi strandje. Na een dagje accomodatie-checken en op een vreemd feestje beland te zijn was het tijd om naar bangkok te gaan; wat een stad. gigantisch, maar ik begin inmiddels m'n weg een beetje te vinden. een afscheids-feestje voor Hans gevierd, 84 hoog op het hoogste gebouw van Thailand. Nu rest nog maar een ding: wachten totdat clau aankomt in Bangkok, zodat we elkaar na ruim 10 weken eindelijk weer in real life kunnen zien! Verwacht geen weblog update de komende weken, daar zijn we te druk voor. :) 20 augustus landen we volgens mij om half 2 locale tijd op schiphol, daar zal ik nog op terugkomen.
Mijn laatste backpacker blog-bericht dus, voorlopig....... hoop dat jullie het leuk hebben gevonden om 'mee te reizen', ik vond het in iedergeval geweldig om te doen, en kan Z-O-Azie zeker aanraden!
Van Zuid-Laos langs de Mekong naar Oost-Cambodja
Nog een paar uurtjes...en dan zijn we voor het eerst wereldkampioen!
Ze zijn hier in azie aardig gek wat voetbal betreft, er word in verhouding veel geld op uitslagen etc gewed.
Maar terug naar Laos. In m'n laatste bericht ging ik opweg naar Pakse, om vanuit daar een motor-tour te starten. De eerste avond in Pakse werd gevuld met de wedstrijd NL - (??), in gezelschap van
een groep nederlanders. we besloten om gezamelijk de motor tour te doen. Ik Mick, Paulien, Nienke, Barbara en Rosanne gingen de volgende ochtend (werd middag....ik moest even instructeuren...) op
pad richting het Plateau. Het tempo was langzaam, maar ik vond het best want ik voelde de 240 km van de dag ervoor nog in m'n polsen. het mooie van langzaam gaan is dat je alles ziet, kinderen met
een oeverloos enthousiame die je zwaaiend en schreeuwend op staan wachten zodra ze je zien aankomen, alledaagse tafarelen van de mensen wonende in de hutjes, ontelbaar verschillende soorten
vlinders en fruitbomen. koffieplantages, thee plantages en mooie watervallen. Op dag twee besloot Mick dat hij het zat was met het tempo, en ging terug naar het startpunt in Pakse. De dames en ik
reden verder en hebben overnacht in Attapeu, wat een verbastering is van Buffaloo-shit in het Lao. Het was inderdaad een shithole, maar we hebben wel gezellig gedineerd: een soort van stoof-achtige
BBQ / gourmet shizzle, geimporteerd uit China ofzo.
De volgende dag vroeg op pad, maar al snel werden we ernstig vertraagd door een lekke achterband van een van de dames. de band was niet het probleem, maar de wielmoer ging niet los, zélfs ik kreeg er geen beweging in (....) uiteindelijk hebben ze 'm doorgezaagd met een mini-handzaagje, vertraging: dik 3 uur. leuk was wel weer dat ik na een rondje lopen uitgenodigd werd om mee te lunchen met een familie in de buurt. wederom geen idee wat ik gegeten heb, maar het smaakte allemaal best. het was ondertussen gaan regenen, en wat het hoogte punt van de trip moest worden, een dirt road door de jungle, met onderweg een mega waterval, werd voor mij het dieptepunt, (op dat moment....). de weg was veranderd in een ware glijbaan. de dames durfden niet verder, en ik heb het nog even in m'n eentje geprobeerd. 5 km en 30 minuten later kon ik niet meer voor of achteruit. compleet bedolven onder de modder. was het in het begin nog glad, maar mogelijk, daar was het nu echt klaar met de pret. met behulp van een local het kreng uit de modder getrokken, en voorzichtig terug gereden naar de gesealde road. in een noodvaart de dames weer ingehaald en de trip gezamelijk voortgezet. geslapen in een vreemd plaatsje en na een verassend goede nachtrust weer op pad gegaan, richting Pakse, dwars door de koffie plantages. onderweg fatsoenlijke koffie gedronken, en bij terugkomst in Pakse Nederland Brazilie zien verslaan in een toko langs de rivier, loaded met locals die voor 1,5u ook even pro-oranje waren, geweldig. (behalve dat we te weten waren gekomen dat Mick op zijn 2e dag een ongeluk heeft gehad, en 2 sleutelbenen had gebroken...het echte dieptepunt dus....)
de dag erna m'n rustdag gepakt: traditionele Lao Body Massage. het leek wel of ze 5 handen had, dat ielige meisje wat verdomd sterk was en me aardig opgerekt heeft (ok, ik weet precies welke personen er nu moet lachen....)
de rest van de dag geslijt aan de rand van een zwembad van een dik hotel. 's avonds een stukje duitsland - (??) gezien. en m'n slaapzaal opgezocht.
m'n laatste stop in Laos lag in het vooruitzicht; 4000 islands, en Don Det in het speciaal. Zuid-Laos bestaat uit een gigantische mekong delta, waar '4000 eilandjes' door zijn ontstaan, van bewoond en groot, tot 3 bomen en een dode struik. Don Det is het backpackers eiland, en afegezien van de zeldzame zoetwater dolfijnen die ik gespot heb kan ik het kort houden. je voert UIT principe geen reet uit op het eiland, net als de locals. plan je ontbijt, lunch en dinner, want je moet minstens 1,5 u wachten op je schotel, en je hebt geluk als je krijgt wat je besteld hebt. Laid Back 24/7 lijkt hier het motto te zijn, en ik had geen enkele moeite om me aan te passen. 3 lange maar leuke nachten gehad, NL zien winnen, en de volgende dag richting Cambodja gereisd.
Alles verliep vrij vlekkeloos, alleen het duurt ellenlang voordat er iets gebeurd. eenmaal in de cambodjaanse bus beland brak de pleuris uit in mijn hoofd: nog 8 dollar op zak, met de kennis dat er geen pin-automaten zijn in de buurt (lees 100km omtrek) van waar ik eruit moest. 'je kan wel met je visa geld opnemen'. ik was alleen de pincode vergeten, en stond dus nog steeds met 8 dollar op zak. doorgereisd in de hoop een pinner te vinden, wat godzijdank lukte: ik was weer een rijk man!
vanuit die plaats, Kratie, doorgereisd naar Sen Monorom, een klein dorpje in hillbilly Cambodia. geweldig 'guesthouse', genaamd de Nature Lodge. ik zal binnenkort foto's posten, maar stel je een bungalow hutje voor waarbij de bomen als pillaren dienstdoen, en de takken dwars door de muur naar binnenkomen en het hutje via het dak weer verlaten. De douche/wc was helemaal geniaal; binnenkort foto's! Vanuit die plek een olifanten-tocht gedaan. erg tof, maar al pijnlijk na 5 minuten. de gebadderd met olifanten in een stroompje, dat is echt onbeschrijfelijk, zo''n gigantisch beest een scrub geven, haha. op de terugweg op de nek gezeten, wat een stuk comfortabeler was dan in het inieminie zit-geval op de rug. animal cruelty? zeker en vast, maar de beesten zagen er gezond uit, en leken niet veel moeite te hebben met het extra gewicht.
wachtende op onze pick-up die ons terug zou brengen naar de Lodge ware we getuige van een bizar maar ernstig ongeluk. Het zou een 'funniest home-video' kunnen zijn, afgezien van het feit dat een local een gigantische snee tot op 't bot van z'n been eraan overhield. Compleet in shock onderging hij een snelle first-aid behandeling van één van ons. hij moest duidelijk naar het ziekenhuis, maar omstanders maakten duidelijk dat dat te duur is....bizarre wereld.
dag 2 in Sen Monorom doorgebracht op de motor, geleend van de Duitser Mecks, die die dag op een andere trek ging. heerlijk om door de groene heuvels van het oosten de cruisen, opweg naar verborgen watervalletjes, kleine dorpjes en bizarre vergezichten. de dirtroads waren ware racetracks, en ik vergat voor het gemak even het gevaar van het rijden op zo'n schakelscooter.
Die avond geprobeerd wakker te blijven met een groep packers door eindeloos te poolen, maar we haalden de start van Duitsland- Urugay niet. Ben nu in Kompong Cham. en vertrek morgen naar de hoofdstad. Phnom Phen.
vanuit daar kan ik waarschijnlijk wel een nieuwe foto serie uploaden.
veel plezier allemaal vanavond. ik moet hier wachten tot half 2 's nachts. en ga een rondje town+ mekong boulevard doen om de tijd te doden.
groetjes Julian
Motorcycle Diaries
Hoi allemaal,
ik heb nog een tijdje tot de bus richting Pakse vertrekt, en zowaar is het internet hier in Savannakhet snel en goedkoop. Een nieuwe foto serie dus, die voor het grootste gedeelte bij dit reisverhaal hoort.
Motorcycle diaries dus. Een paar dagen geleden ben ik vanuit Vientiane vertrokken met een bus (half) vol backpackers richting het zuiden. Iedereen ging direct naar Pakse, en ik moest er dus alleen uit, jammer, want het was gezellig! (schoolreisje-achtig) om 01:45 stopte de bus in Tha Keak, om mij af te droppen. Het busstation was gigantisch, dus ik dacht dat het geen probleem zou zijn om watt e kunnen regelen qua eten/slapen. Echter bleek al snel dat alle bussen Tha Keak als regular pee-stop gebruiken, en al snel waren alle backpackers verdwenen en stond ik alleen op dat giga station. De lonely planet had me verteld dat er een aantal simple guesthouses op het station gevestigd waren, en dat klopte gelukkig. Vanwege het onchristelijke tijdstip waren de meeste deuren gesloten, maar uiteindelijk had ik ‘ geluk’ . Met handen en voeten de kamer van 50.000 Kip weten aft e dingen naar 35.000 kip, en toen de kamer bekeken. De huisbaas opende de deur, knipte het licht aan en zo’n anderhalf dozijn kakkerlakken wisten niet waar ze het zoeken moesten. Toen de beste man mijn nieuwe prijs van 10.000 kip niet wilde accepteren, en ook nog eens mijn paspoort als onderpand wilde hebben besloot ik ervandoor te gaan. Uiteiindelijk een tuk-tuk naar het centrum genomen, een hostelbedje van 25.000 kip (2,5euro) genomen. Er sliep een andere gozer, die toevallig hetzelfde plan als ik had: de loop rondom Tha Keak, met veel bezienswaardigheden onderweg. De volgende dag vroeg op pad gegaan en de eerste stind naar een natuurlijk wonder in Laos afgelegd: een 7km lange grot die met met de longtail-boat kunt doorkruisen. Erg bijzonder, groot en donker.
Die avond in een guesthouse in de buurt geslapen en meegegeten met de familie. Het plan om de volgende dag snel de waterval te bezoeken en door te gaan langs de route liep ietwat anders. We kunnen het kreng niet vinden, en toen we uiteindelijk de juiste weg hadden gevonden (met de scooter door de jungle, lianen ontwijken en door net te diepe stroompjes….) bleek dat we de laatste km of 2 moesten lopen. Prachtige jungle, maar zeer moeilijk te doen op flip-flops. We voelden ons zo discovery channel toen we uiteindelijk getrakteerd warden op het geweldige natuurlijke verschijnsel. Na een paar foto’s en een duik in het water barstte echter de hel weer los, en wisten we dat de weg terug een lange tocht zou worden. Door de regen en het ontbreken van een fatsoenlijk pad zijn we meerdere malen verkeerd gelopen. Waar we 1,5 uur voor gepland hadden heeft ons uiteindelijk 4 uur gekost.
Snel door naar de volgende plaats, om wat eten in te slaan op de markt. Een paar gefrituurde deeg achtige dingen, springrolls en een tros bananen. De route zou vanaf nu slecht zijn, Aldus de motor-verhuurder. Nou, dat was wel het understatement van het jaar. De weg was zo slecht dat we vaker naast de weg moesten rijden om niet gewoon vast te komen zitten in decimetersdiepe modderplassen, of gelanceerd te worden door verzakte stukken grond of stukken boom en andere zooi op de weg. De eerste 15km koste ons bijna een uur, en toen hadden we nog zo’n 60 km te gaan….het werd duidelijk dat we het eindpunt niet gingen halen, dus we probeerden voor het donker in een dorpje aan te komen waar we konden overnachten. We moesten aardig opschieten, eenmaal aangekomen bleek dat het iets te veel was voor de achterband : lek. Toen het 13 jarig jochie de band gefixt had en we wilden vertrekken bleek dat ik in een pin was gereden op het erf, wat dus nog een band verwisselden betekende.
Heerlijk geslapen, maar vroeg op en snel weg ging ‘m weer niet worden: de rally over de dirtroad had mijn mijn voorband helemaal doen splijten, (niet gezien vorige avond vanwege zachte band denk ik?) toen het wiel eenmaal vastzat draaide het niet, en heb ik het uiteindelijk zelf opnieuw moeten doen. Op hoop van zegen maar weer verder gegaan. Mooie natuur, grote stijle rotswanden aan weerszijden, en nog een aantal grotten bezocht waarvan eentje die je (via een boom) tot aan het plafond kon beklimmen: aardig indrukwekkend. De vogels vliegen langs je heen de grot in en uit. En je kan de vissen zien zwemmen in het kraakheldere water zo’n 30m onder je.
Die avond opzoek gegaan naar een laatste grot, maar we kwamen te laat aan, en de guard verzocht ons onvriendelijk te vertrekken. Aangezien die AK-47 in zijn handen continu op ons gericht was zijn we ‘m snel gepeerd. De grot is onlangs ontdekt, en er zijn veel Buddha beelden binnenin, wat het nu een soort van heilige plek maakt.
De motors na een mooie sunset teruggebracht, en al seen blok in slap gevallen: dik 500 km met polsen als extra schokbrekers. Pijnlijk.
De volgende dag vertrokken richting Savannakhet, om vanuit daar de Ho Chi Minh Trail te bewandelen. Net als de amerikanenkon ik de trail maar moeilijk vinden. de dirt-paden zijn gebruikt, maar er herinnerd maar weinig aan de tijd van bommen en granaten. Beetje een bummer, maar het was toch wel kick om door het gebied te gaan. Aangekomen in een dorpje werd ik oor een aantal local kids naar een beschoten Amerikaanse tank gebracht. Toen ik later een UXO- bombsquad team tegenkwam was het bewijs wel geleverd, zelfs als je midden in het gebied ziet, merk je nog niks van het grootschalige gebruik ervan. Blijven hangen in een dorpje aan een pittoresk watertje, als attractie voor de locals.
Zo meteen dus de bus naar Pakse, een dag relaxen denk ik. En dan de volgende motor-tour: het Boleaven Plateau: een gebied met z’n eigen mini-ecosysteem, wat een stukje ongekende omgeving oplevert.
Veel plezier met de foto’s
Groetjes Julian
foto's!
Hoi mensen.
het is gelukt om een nieuwe foto-serie te posten!
deze keer dus geen reisverhaal. dat komt de volgende keer.
ik kan al wel vast verklappen dat het zal gaan over een motor-tour die ik gedaan heb naar een afgelegen gebied in midden Laos.
veel plezier met de foto's!
groet Julian (vanuit Tha Keak, vertrek morgen naar Savannakhet, om vanuit daar naar Sepon te gaan en een stuk van de Ho Chi Minh trail te hiken (binnen de lijntjes lopen....)
groeten aan iedereen!
Julia
Thuiskomen in Luang Prabang
Hoi allemaal,
na een geweldige tijd in Muang Ngoi, een klein plaatsje boven Nong Khiaw dat alleen per boot bereikbaar is, ben ik weer aangekomen in Luang Prabang. gek genoeg voelt het als thuiskomen, maar het is hier dan ook geweldig om te zijn.
De busrit van Sam Nua naar Nong Khiaw was erg lang, maar heel mooi. midden door een natuurpark, zo ongerept heb ik het nog niet gezien. gedurende de 10u durende trip zijn we slechts 4 keer een tegenligger tegen gekomen. Onderweg een mega slang gezien, zeker 3m, en hij was net op tijd om niet onder de bus te eindigen.
Tijdens de busrit een vreemde oostenrijker ontmoet,en samen de volgende ochtend op de boot gestapt. tijdens de boottocht ben ik gevallen voor dit land, het is zo prachtig hier. hoge bergen, rotsen, fruitbomen, ruige jungle, en dat alles vanaf een bootje op de rivier. Eenmaal aangekomen in Muang Ngoi begon de rust, dacht ik, ik viel in een warm bad van amerikaanse en australische toeristen, en heb pas 2 dagen later mijn rust kunnen pakken. voor die rust grotten bezocht, een fishing trip gedaan, (niks gevangen, vrij moeilijk met een net dat je moet gooien, dwars door rijstvelden gelopen en zeer remote gelegen dorpjes bezocht. en dat alles in een 40 graden warme sauna. de hitte is bijna ondraagelijk op sommige momenten.
vanochtend de boottocht terug genomen, en overgestapt op het echte lokale vervoersmiddel. De Jumbo, een truck met zo'n 18 zitplaatsen, waar er uiterraard 22ingepropt moesten worden.
een bumpy,dusty maar erg sociale ervaring, en meteen weer nieuwe mensen ontmoet die ook richting het zuiden reizen. over de wegen: denk aan een michelin-kaart van frankrijk, denk aan dat ' witte' weggetje dat je na lang zoeken hebt gevonden en veilig probeert af te leggen naar dat ene dorpje: voeg een aantal koeien, kinderen, afgebroken rotsblokken toe aan het plaatje, en je hebt een gemiddelde Route de Lao alhier.
Vanavond dus naar Vientiane, de officiele hoofdstad van Laos. Hoor gemixte verhalen over het stadje, dus ben benieuwd. ik zal proberen een nieuwe foto sessie te posten aldaar.
bedankt voor alle reacties en mailtjes!
gr Julian
Pfff, te veel voor 1 bericht......
.... maar ga het toch proberen.
Vang Vieng: Sex Drugs & Rock'n'Roll.
nouja, vervang de Sex voor drank, en vervang de Rock'n'Roll voor endless repeats of Friends and Family Guy. qua drugs was het hier disneyland.
Het is een afschuwelijk oord, maar je wordt er door opgeslokt, en je ontkomt er niet aan om jezelf te verlagen tot een dramatisch laag, vooral Brits niveau. Naast de wat minder cultureel verantwoorde aspecten heb ik ook mijn eerste scooter gehuurd, geweldige ervaring, dorpjes, stroompjes, locals, grotten, watervallen. waanzinnig. De meest toffe activiteit was een bezoek aan een grot waarin je kon zwemmen, Samen met Ilan ben ik heel diep de grot in gegaan. (denk aan tijgeren door mini tunneltjes, met stromend water onder je door, zwemmen tussen de stalagtieten en stalagnieten, de vleermuizen langs je VOELEN vliegen)
we wilden verder gaan, maar de equipment, een zaklamp op je hoofd, was weinig betrouwbaar, de accu rookte en siste, en het ding viel voortdurend uit, en dan is het opeens wel heel erg donker (lees, je ziet niet of je je hoofd gaat stoten, of je op de rand van een afgrond staat. met constant stromend water overal, watervallen in de grot is dat aardig beangstigend)
die avond Zuid-Afrika - Mexico gekeken totdat een werkelijk idioot heftige thunderstorm een power breakdown veroorzaakte. onweer in nederland heftig? eat your heart out! die nacht ook nog wakker gemaakt om frankrijk urugay te kijken, waar weinig spannends aan te beleven viel.
volgende ochtend afscheid genomen van mijn reispartners Ilan en Esther, Ilan komt naar Europa, en gaat proberen Roffa aan te doen, zou tof zijn.
Mysterieuse potten: in m'n eentje richting Phonsavan gereisd, mooie trip, maar ik was erg moe. De dag erna de Plain of Jars bezocht, via een tour bureautje welke een amerikaan mij geadviseerd had. De plain of jars is een mysterieus verschijnsel waar eigenlijk niemand wat zinnigs over te melden heeft; het zijn grote stenen potten, human made, verspreid in groepjes over de provincie. het wordt vergeleken met Stonehenge en dat soort verschijningen. jammer dat de guide me niks wilde vertellen over de Secret War, (de amerikaan had goede verhalen van hem gehoord), hij zei dat het nog steeds gevaarlijk is om erover te praten, en aangezien hij aardig zenuwachtig werd toen we in de buurt van andere locals kwamen, geloofde ik 'm wel. toch jammer.
voor de mensen thuis: terwijl vietnam plat gebombardeerd werd door amerika steunde de CIA in topgeheim een legertje in laos dat anti commie was, uiteindelijk heeft Amerika Laos zoveel gebombardeerd (geheim) dat Laos nu het meest gebombardeerde land ter wereld is. vergelijking: meer bommen op laos dan op heel europa tijdens WO II. idioot. 500 kg explosieven per inwoner. Door de vele gedropte explosieven bevindt ik met nu in een provincie waar het redelijk gevaarlijk is om buiten de gebaande paden te treden, elk jaar sterven veel mensen door ontontplofte explosieven die toch afgaan (mensen zoeken naar de bommen om het metaal te verkopen, maar ook spelende kinderen zijn vaak (dodelijk) slachtoffer van de UXO.
To hell and back: de (nacht)bus rit van Phonsavan naar Sam Nua. het avontuur begon op het busstation, waar niemand me kon vertellen waar de bus stond, hoelaat de bus ging, en of er uberhaupt wel een bus zou vertrekken die avond. ik kon de irritatie gelukkig delen met een stel London lads, die dezelfde kant op gingen. over de busrit zelf kan ik boek schrijven, maar de steekwoorden zijn: veel bochten, diepe afgronden, idioot hoog tempo, sauna-like temperatuur, veel meer mensen aan boord dan er zitplaatsen waren, non-stop thai pop op volume stand frusterend hard, kotsende locals, kotsende london lads, uitgemergelde semi-bejaarde kerel naast me, en dat voor zo'n 10 a 11 uur lang. ik was blij dat ik er (levend) uit kon klauteren in Sam Nua. oh, enik vergeet de vele zakken rijst, suiker gereedschap en weet ik wat voor teringzooi allemaal aanboord, waartussen je jezelf maar in een comfortabele houding moest zien te manouvreren. hels.
Sam Nua; rustig stadje, basis voor trip naar Vieng Xai. Sam Nua is een klein plaatsje waar weinig gebeurd, leuke ervan is dat er weinig toeristen komen, wat je weer een opvallende falang maakt. ik had inmiddels aardig was vuile was verzameld, en de vrouw die de enige plaastelijke laundry service bedrjft was zo blij me te zien dat ik direct uitgenodigd werd mee te eten, het was ergens tussen ontbijt en lunch, maar ze eten hier de hele dag, en k\ik stikte van de honger, dus dat kwam mooi uit. lekkere sticky rice, fruitsalade, schelpdieren uit Vietnam, en een wat vreemd smakende vis gegeten. erg toffe ervaring. de rest van de dag geprobeer een paar dostojevski bladzijden proberen om te slaan, maar de hitte maakt het er niet echt makkelijker op.
die avond natuurlijk NL gekeken, in een indisch restaurant waar ik de de london lads iedereen uiteindelijk hebben kunnen overtuigen van het feit dat het een matter of life and death was......
wat een ongelofelijk saaie wedstrijd, prutsvoetbal, het hoogtepunt was de zelfspot-achtige lag van die eigen-goal hero.
lekker geslapen, wakker gebeld door clau, (het werkte, waarempel, was beetje slaperig, maar blij verrast, dan je liefje)
de volgende ochtend met de groep motorbikes gehuurd. in vang vieng waren het simpele scooters zonder clutch, hier mochten we die niet, en na een aarzeling zijn we toch met de volledig manuele 150cc schakelmotors op pad gegaan. machtig om door de limestone karst gebergte-rotsen te cruisen over smalle haarspeldbocht weggetjes. ook wel gevaarlijk, maar ik zal jullie niet ongerust maken om daarover te vertellen (....)
de trip ging naar Vieng Xai, de plaats van waaruit de Pathet Lao, het Lao commie leger probeerde weerstand te bieden tegen de durende militaire aanvallen van de US. 9 jaar lang werd Laos in dit gedeelte elke dag gebombardeerd, en de bevolking leefde practisch in grotten, deels natuurlijk, deels zelf verder uitgehakt etc. indrukwekkend om door de grot-kamers te lopen waar destijds de grote beslissingen zijn genomen (de huiduige regering stamt af van dit leger).
op de terugweg naar Sam Nua genoten van een geweldige sunset op een heuvel, en nu berichtje typen voor jullie.
morgenvroeg ga ik naar Ning Khiaw, weer beetje back to basics, paar dagen cheap m'n budget onder controle houden, en die Russische Denker weer ter hand nemen. vanuit daar zal ik de slowboat naar Luang Prabang nemen, waar ik zal proberen wat foto's te uploaden.
tot schrijfse!
groetjes Julian