ha mensen,

het is een tijd geleden dat er een berichtje is verschenen. Ik kan natuurlijk een aantal goede redenen verzinnen, maar feitelijk komt het erop neer dat ik gewoon te gaar was van het stappen elke avond. Dan zou je natuurlijk kunnen denken, als je toch gaar bent, waarom dan niet even een internet cafe in? Nou, geloof het of niet, maar ik heb bijna dagelijks een (semi-)cultureel dag programma gehandhaafd de afgelopen weken. paleizen, tempels, musea, dagtrips naar dorpjes, en af en toe een filmpje.

als ik het me goed herinner was ik geeindigd bij de gogo-gir eeh de killing fields. Dat verhaal kreeg nog een staartje in Battambang, maar daar over later meer. Omdat ik destijds wat sneller door Cambodja heen ging dan verwacht kon ik me het veroorloven om een paar daagjes strand in te plannen. Helaas bracht het naar de koning vernoemde Sihanoukville weinig goeds behalve free buckets en slechte muziek. De zon was ver te zoeken, de regen was overal. aangepapt met een paar gasten uit engeland die gingen werken in een van de beachclubs, dus een paar goedkope stap-avondjes met zwemfeestjes als afsluiter. dan wel de zee, dan wel het zwembad in het toepasselijke barretje Utopia. Sihanoukville heeft de toon gezet voor de rest van cambodja na zonsondergang.

Een paar dagen later in de geschiedenis weer terug gereisd naar Phnom Phen, om daar nog een dag of 2/3 te chillen en mezelf onder te dompelen in nouveau riche cambodia. De nachtbus naar Seam Reap gepakt, en onderweg mezelf mentaal proberen voor te bereiden op wat komen zou: megalomane historische tempelcomplexen, een belachelijk goedkoop maar heftig nachtleven (..van horen zeggen op dat moment) en het dealen met bedelende straatkinderen, gehandicapte (landmijnen) mensen, hoeren, ladyboys, opdringerige tuk-tuk- en moto-drivers en de ondragelijke hitte er letterlijk bovenop.

Een nachtelijk belletje met Clau gaf me moed...en de laatste 4 uur van de busreis verliep een stuk soepeler dan de eerste. 6 uur 's ochtends is een afschuwelijk tijdstip om ergens aan te komen na een lange busrit zonder slaap. de dag duurt lang. gelukkig 2 gasten uit finland ontmoet, die me de dag door hebben geholpen middles het afwisselen tussen de bar en pooltafel. Dag 1 tot en met 5 had ik een, naar het lijkt, vrij simpele dagindeling: Eten bij een Indian restaurant; poolen in de hoeren-tentjes, (dan wel met de hoeren, dan wel met andere packers); tegelijkertijd te veel drinken; onderweg naar huis de ladyboys en pickpocketers van je af proberen te slaan; een uurtje of 3 a 4 slaap; op de fiets naar de tempels; je nietig voelen tussen de gebouwen; terugfietsen naar het stadje; eten bij een Indian restaurant; poolen.....etc

Het verbaasde me zelf dat het goed bleef gaan. De tempels waren dan ook wel een soort van bron van energie, de verhalen die bij de verschillende beelden, reliefs en tempels zelf horen zijn erg interessant en je wil de tempels eigenlijk niet achterlaten om voor het donker thuis te zijn.

mijn laatste bestemming in Cambodja zou Battambang zijn, waar we met een boot naartoe zouden gaan. ernstig verbrand in de zon om het dek, maar ik leef nog. in Seam Reap hadden ik en een van de gozers uit finland een Khmer meisje ontmoet, geen hoer, (working girl noemen ze het hier) en die zou met ons mee gaan. niet geheel naar wens van Hans (de Fin) omdat ze inmiddels, nouja, een geschiedenis met elkaar hadden. Desalniettemin was het erg tof om met een local op stap te gaan en te gaan naar plaatsen waar geen toeristen komen. Restaurantjes zonder kaart waren ineens geen probleem meer, zij bestelde gewoon vanalles en we hebben weer vreemde zooi gegeten. Battambang staat bekend om zijn ' bamboo-train'. Een verlaten spoorlijn die nu door de locals gebruikt wordt dmv zelfgebouwde platforms van hout en bamboo, aangedreven door een klein motorje. grappige ervaring, vooral als er een tegenliggen komt: er is maar een spoor, dus een van de twee platforms moet van de rails gehaald worden zodat de andere kan passeren. Heb het ding nog even mogen besturen, maar de passagiers dreunden bijna van het ding af omdat ik even te veel gas gaf. hilarisch gezicht, vanuit mijn oogpunt dan.

Toen thailand in, een helse trip met volle share-taxi's, uren wachten, liften naar volgende stadje, en afgezet worden door chauffeurs, maar het hadden het gered: Ko Chang, het eiland waar Clau en ik een dag of 9 onszelf gaan verwennen in luxe bungalows op een mooi strandje. Na een dagje accomodatie-checken en op een vreemd feestje beland te zijn was het tijd om naar bangkok te gaan; wat een stad. gigantisch, maar ik begin inmiddels m'n weg een beetje te vinden. een afscheids-feestje voor Hans gevierd, 84 hoog op het hoogste gebouw van Thailand. Nu rest nog maar een ding: wachten totdat clau aankomt in Bangkok, zodat we elkaar na ruim 10 weken eindelijk weer in real life kunnen zien! Verwacht geen weblog update de komende weken, daar zijn we te druk voor. :) 20 augustus landen we volgens mij om half 2 locale tijd op schiphol, daar zal ik nog op terugkomen.

Mijn laatste backpacker blog-bericht dus, voorlopig....... hoop dat jullie het leuk hebben gevonden om 'mee te reizen', ik vond het in iedergeval geweldig om te doen, en kan Z-O-Azie zeker aanraden!